فناوری hvdc چیست ؟

ﻓﻨﺎﻭﺭﯼ hvdc ﭼﯿﺴﺖ؟

(HVDC ( high-voltage, direct current

ﯾﺎ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﺎ ﻭﻟﺘﺎﮊ ﺑﺎﻻ ﻧﻮﻋﯽ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺍﻟﮑﺘﺮﯾﮑﯽ ﺍﺳﺖ . ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺵ ﺭﺍﻫﯽ ﻧﻮﯾﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺍﻟﮑﺘﺮﯾﮑﯽ ﺩﺭ ﻣﻘﯿﺎﺱﻫﺎﯼ ﮐﻼﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ ﺧﻮﺑﯽ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺭﻭﺵ ﺳﻨﺘﯽ ‏( ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﻣﺘﻨﺎﻭﺏ ‏) ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽﺭﻭﺩ . ﺗﮑﻨﻮﻟﻮﮊﯼ ﺳﺎﺧﺖ ﺍﯾﻦ ﻧﻮﻉ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺩﻫﻪ ۱۹۳۰ ﺩﺭ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﺎﺯﻣﯽﮔﺮﺩﺩ . ﺍﺯ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺧﻄﻮﻁ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺗﮑﻨﻮﻟﻮﮊﯼ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺧﻂ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺑﯿﻦ ﻣﺴﮑﻮ ﻭ ﮐﺎﺷﯿﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﺗﺤﺎﺩ ﺟﻤﺎﻫﯿﺮ ﺷﻮﺭﻭﯼ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۹۵۱ ﻭ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ۱۰ ﺗﺎ ۲۰ ﻣﮕﺎﻭﺍﺗﯽ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﺭ ﺳﻮﺋﺪ ﺭﺍ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۹۵۴ ﺑﻪ ﺑﻬﺮﻩﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﺭﺳﯿﺪ . ﺑﺰﺭﮒﺗﺮﯾﻦ ﺧﻂ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ HVDC ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﺧﻂ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺍﯾﻨﮕﺎ - ﺷﺎﺑﺎ ﺑﺎ ﺿﺮﻓﯿﺖ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ۶۰۰ ﻣﮕﺎﻭﺍﺕ ﻭ ﺑﺎ ﻃﻮﻝ ﺣﺪﻭﺩ ۱۷۰۰ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ﺩﺭ ﮐﻨﮕﻮ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ . ﺍﯾﻦ ﺧﻂ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺳﺪ ﺍﯾﻨﮕﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻌﺪﻥ ﻣﺲ ﺷﺎﺑﺎ ﻣﺘﺼﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ .

ﺗﺎﺭﯾﺨﭽﻪ

ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺭﻭﺵ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺍﻟﮑﺘﺮﯾﮑﯽ ﺑﺎ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺗﻮﺳﻂ ﯾﮏ ﻣﻬﻨﺪﺱ ﺳﻮﯾﺴﯽ ﺑﺎ ﻧﺎﻡ ﺭﻥ ﺗﯿﻮﺭﯼ (Rene Thury) ﺍﺭﺍﯾﻪ ﺷﺪ . ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺳﺮﯼ ﮐﺮﺩﻥ ﮊﻧﺮﺍﺗﻮﺭﻫﺎ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺟﻤﻊ ﺟﺒﺮﯼ ﻭﻟﺘﺎﮊﻫﺎﯼ ﺗﻮﻟﯿﺪﯼ ﻭﻟﺘﺎﮊ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﻣﯽﯾﺎﻓﺖ . ﻫﺮ ﮊﻧﺮﺍﺗﻮﺭ ﺩﺭ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺍﻟﮑﺘﺮﯾﮑﯽ ﺗﺎ ﻭﻟﺘﺎﮊ ۵۰۰۰ ﻭﻟﺖ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮐﻨﻨﺪ . ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﮊﻧﺮﺍﺗﻮﺭﻫﺎ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺩﻭ ﺭﺩﯾﻒ ﮐﻠﮑﺘﻮﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻭﻟﺘﺎﮊ ﻭﺍﺭﺩﻩ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻫﺮ ﮐﻠﮑﺘﻮﺭ ﺭﺍ ﮐﺎﻫﺶ ﺩﻫﻨﺪ . ﺍﯾﻦ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۸۸۹ ﺩﺭ ﺍﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﺑﻪ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﺷﺮﮐﺖ Acquedotto de Ferrari-Galliera ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ . ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﻂ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺑﺮﺍﺑﺮ ۶۳۰ ﮐﯿﻠﻮﻭﺍﺕ ﺑﺎ ﻭﻟﺘﺎﮊ ۱۴ ﮐﯿﻠﻮﻭﻟﺖ ﺗﺎ ﻣﺴﺎﻓﺖ ۱۲۰ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽﺷﺪ . ﺳﯿﺴﺘﻢ Moutiers-Lyon ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﮑﺎﻧﯿﺰﻡ ﺑﻪ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﻫﺸﺖ ﮊﻧﺮﺍﺗﻮﺭ ﻣﺘﺼﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺭﺩﯾﻒ ﮐﻠﮑﺘﻮﺭ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻭﻟﺘﺎﮊ ﺭﺍ ﺗﺎ ۱۵۰ ﮐﯿﻠﻮﻭﻟﺖ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺩﻫﺪ . ﺍﯾﻦ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ۱۹۰۶ ﺗﺎ ۱۹۳۶ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ . ﺩﯾﮕﺮ ﺳﯿﺴﺘﻢﻫﺎﯼ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺖ ﻧﯿﺰ ﺗﺎ ﺩﻫﻪ ۱۹۳۰ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ . ﻋﯿﺐ ﺍﯾﻦ ﺳﯿﺴﺘﻢﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦﻫﺎﯼ ﮔﺮﺩﺍﻥ ‏( ﻣﻮﻟﺪﻫﺎ ﻭ ﻣﺒﺪﻝﻫﺎﯼ ﮔﺮﺩﺍﻥ ‏) ﺑﻪ ﺗﻌﻤﯿﺮ ﻭ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺿﻤﻦ ﺗﻠﻔﺎﺕ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦﻫﺎ ﺯﯾﺎﺩ ﺑﻮﺩ . ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻣﺎﺷﯿﻦﻫﺎﯼ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﯿﺰ ﺗﺎ ﺍﻭﺍﺳﻂ ﻗﺮﻥ ﺑﯿﺴﺘﻢ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺷﺖ , ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﮐﻤﯽ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩ .

ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺵﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺎﻫﺶ ﻭﻟﺘﺎﮊ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺧﻄﻮﻁ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻣﻮﺭﺩ ﺁﺯﻣﺎﯾﺶ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ , ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻭﻟﺘﺎﮊ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺎﺭﮊ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺎﺗﺮﯼﻫﺎﯼ ﺳﺮﯼ ﺑﻮﺩ . ﭘﺲ ﺍﺯ ﺷﺎﺭﮊ ﺷﺪﻥ ﺑﺎﺗﺮﯼﻫﺎ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺳﺮﯼ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻮﺍﺯﯼ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺍﺗﺼﺎﻝ ﻣﯽﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻐﺬﯾﻪ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ . ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺵ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺩﻭ ﻃﺮﺡ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﭼﺮﺍﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺵ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﻣﺤﺪﻭﺩﯾﺖ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺑﺎﺗﺮﯼﻫﺎ , ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺑﺎﺗﺮﯼﻫﺎ ﺍﺯ ﺳﺮﯼ ﺑﻪ ﻣﻮﺍﺯﯼ ﻭ ﭘﺴﻤﺎﻧﺪ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﯿﮑﻞ ﺷﺎﺭﮊ ﻭ ﺩﺷﺎﺭﮊ ﺩﺭ ﺑﺎﺗﺮﯼﻫﺎ ﺍﺻﻼً ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﻧﺒﻮﺩ .

ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ۱۹۲۰ ﺗﺎ ۱۹۴۰ ﺭﻓﺘﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺷﺒﮑﻪﻫﺎﯼ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﻻﻣﭗﻫﺎﯼ ﻗﻮﺱ ﺟﯿﻮﻩ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ . ﺩﺭ ۱۹۴۱ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺷﺒﮑﻪ ۶۰ ﻣﮕﺎﻭﺍﺕ ﺑﻪ ﻃﻮﻝ ۱۱۵ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ﺍﺯ ﻻﻣﭗﻫﺎﯼ ﺟﯿﻮﻩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﺪ . ﺍﯾﻦ ﺷﺒﮑﻪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺷﺒﮑﻪ ﮐﺎﺑﻠﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻐﺬﯾﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﻟﯿﻦ ﺑﻮﺩ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺑﻬﺮﻩﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﻧﺮﺳﯿﺪ ﭼﺮﺍﮐﻪ ﺩﺭ ۱۹۴۵ ﺑﺎ ﻓﺮﻭﭘﺎﺷﯽ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﻓﺎﺷﯿﺴﺘﯽ ﻃﺮﺡ ﻧﯿﻤﻪﮐﺎﺭﻩ ﺭﻫﺎ ﺷﺪ . ﺗﻮﺟﯿﻪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺧﻄﻮﻁ ﺯﯾﺮﺯﻣﯿﻨﯽ ﺩﯾﺪﻩ ﻧﺸﺪﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺣﻤﻼﺕ ﻫﻮﺍﯾﯽ ﺑﻮﺩ . ﺑﺎ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺩﻭﻡ ﺍﯾﻦ ﻃﺮﺡ ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ , ﺗﺠﻬﯿﺰﺍﺕ ﻭ ﺗﺄﺳﯿﺴﺎﺕ ﻃﺮﺡ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺷﻮﺭﻭﯼ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ .

ﻣﺰﺍﯾﺎ :

ﺑﺰﺭﮒﺗﺮﯾﻦ ﻣﺰﯾﺖ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ , ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﻓﺖﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﺎﺕ ﮐﻤﺘﺮ ‏( ﺩﺭ ﻣﻘﯿﺴﻪ ﺑﺎ ﺭﻭﺵ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ DC) ﺍﺳﺖ . ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻭ ﻧﯿﺮﻭﮔﺎﻩﻫﺎﯼ ﺩﻭﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦﻫﺎﯼ ﭘﻬﻨﺎﻭﺭ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﯽﺁﯾﺪ .

ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﯾﻄﯽ ﮐﻪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺳﯿﺴﺘﻢ HVDC ﺑﻪﺻﺮﻓﻪﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ AC ﺍﺳﺖ ﻋﺒﺎﺭﺕﺍﻧﺪ ﺍﺯ :

ﮐﺎﺑﻞﻫﺎﯼ ﺯﯾﺮﺁﺑﯽ , ﺑﻪ ﻭﯾﮋﻩ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺑﺎﻻ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﯿﺰﺍﻥ ﺗﻮﺍﻥ ﺧﺎﺯﻧﯽ (capacitance), ﺗﻠﻔﺎﺕ ﺩﺭ ﺳﯿﺴﺘﻢ AC ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺯﯾﺎﺩ ﻣﯽﺷﻮﺩ . ‏( ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ ﺷﺒﮑﻪ ﮐﺎﺑﻠﯽ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺑﺎﻟﺘﯿﮏ ﺑﻪ ﻃﻮﻝ ۲۵۰ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ﺑﯿﻦ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﻭ ﺳﻮﺋﺪ ‏)

ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﻓﺖﻫﺎﯼ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻭ ﺩﺭ ﻣﮑﺎﻥﻫﺎﯼ ﺑﻦﺑﺴﺖ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻣﺴﯿﺮ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺷﺒﮑﻪ ﻓﺎﻗﺪ ﻫﯿﭽﮕﻮﻧﻪ ﺍﺗﺼﺎﻝ ﺑﻪ ﻣﺼﺮﻑ ﮐﻨﻨﺪﻩﻫﺎ ﯾﺎ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮐﻨﻨﺪﻩﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ .

ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺷﺒﮑﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻼﺣﻈﺎﺕ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺳﯿﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﺮ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﯾﺎ ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ .

ﺍﺗﺼﺎﻝ ﺩﻭ ﺷﺒﮑﻪ AC ﻧﺎﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ AC ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﯼ ﺍﺗﺼﺎﻝ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ .

ﮐﺎﻫﺶ ﺩﺍﺩﻥ ﺳﻄﺢ ﻣﻘﻄﻊ ﺳﯿﻢ ﻣﺼﺮﻓﯽ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﺠﻬﯿﺰﺍﺕ ﻻﺯﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺮﭘﺎﮐﺮﺩﻥ ﯾﮏ ﺷﺒﮑﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺗﻮﺍﻥ ﻣﺸﺨﺺ .

ﺍﺗﺼﺎﻝ ﻧﯿﺮﻭﮔﺎﻩﻫﺎﯼ ﺩﻭﺭ ﺍﻓﺘﺎﺭﻩ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﺒﮑﻪ ﺍﻟﮑﺘﺮﯾﮑﯽ .

ﺧﻄﻮﻁ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺯﯾﺮﺁﺑﯽ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻇﺰﻓﯿﺖ ﺧﺎﺯﻧﯽ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﺩﺭ ﺳﯿﺴﺘﻢ DC ﺍﯾﻦ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺧﺎﺯﻧﯽ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﮐﻤﯽ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻋﻤﻠﮑﺮﺩ ﺷﺒﮑﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺪﺍﺭﻫﺎﯼ AC, ﺧﺎﺯﻥ ﺩﺭ ﻣﺪﺍﺭ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﯾﮏ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺧﺎﺯﻧﯽ ﺩﺭ ﺧﻄﻮﻁ ﺯﯾﺮﺁﺑﯽ ﻣﻮﺟﺐ ﺍﯾﺠﺎﺩﺷﺪﻥ ﺗﻠﻔﺎﺕ ﺍﺿﺎﻓﯽ ﺩﺭ ﻣﺪﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺟﺮﯾﺎﻥ DC ﺭﺍ ﺭﺩ ﺧﻄﻮﻁ ﺯﯾﺮ ﺁﺑﯽ ﺑﻪ ﺻﺮﻓﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ .

ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﮐﻠﯽ ﻧﯿﺰ ﺟﺮﯾﺎﻥ DC ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺟﺎﺑﺠﺎﯾﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﺮﯾﺎﻥ AC ﺍﺳﺖ ﭼﺮﺍﮐﻪ ﻭﻟﺘﺎﮊ ﺛﺎﺑﺖ ﺩﺭ DC ﺍﺯ ﻭﻟﺘﺎﮊ ﭘﯿﮏ ﺩﺭ AC ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻋﺎﯾﻖﺑﻨﺪﯼ ﮐﻤﺘﺮ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﻫﺎﺩﯼﻫﺎ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻋﻤﺮ ﻣﻮﺟﺐ ﺳﺒﮏ ﺷﺪﻥ ﻫﺎﺩﯼ ﻭ ﮐﺎﺑﻞ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻫﺎﺩﯼﻫﺎﯼ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻣﺤﯿﻂ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ DC ﮐﺎﻫﺶ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ .

ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺛﺒﺎﺕ ﺷﺒﮑﻪ :

ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﺴﺘﻢ HVDC ﺑﻪ ﺩﻭ ﺷﺒﮑﻪ ﻧﺎﻫﻤﺎﻫﻨﮓ AC ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﻬﻢ ﺍﺗﺼﺎﻝ ﯾﺎﺑﻨﺪ , ﺍﯾﻦ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﻮﺟﺐ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺛﺒﺎﺕ ﺩﺭ ﺷﺒﮑﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﭘﺪﯾﺪﻩﺍﯼ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ‏« ﺁﺑﺸﺎﺭ ﺧﻄﺎﻫﺎ » (Cascading failure) ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯼ ﮐﻨﺪ . ﺍﯾﻦ ﭘﺪﯾﺪﻩ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﯽﺁﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺑﺮﻭﺯ ﺧﻄﺎ ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺘﯽ ﺍﺯ ﺷﺒﮑﻪ ﮐﻞ ﯾﺎ ﻗﺴﻤﺘﯽ ﺍﺯ ﺑﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﺑﻪ ﺑﺨﺶ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺧﻄﺎ ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻄﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﺪ . ﻣﺰﯾﺖ ﺷﺒﮑﻪ HVDC ﺩﺭﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ ﺩﺭ ﺑﺎﺭ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻧﺎﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﺩﺭ ﺷﺒﮑﻪﻫﺎﯼ AC ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺗﺄﺛﯿﺮﺍﺕ ﻣﺸﺎﺑﻬﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﻭﯼ ﺷﺒﮑﻪ HVDC ﻧﻤﯽﮔﺬﺍﺭﺩ , ﭼﺮﺍﮐﻪ ﺗﻮﺍﻥ ﻭ ﻣﺴﯿﺮ ﺟﺎﺭﯼ ﺷﺪﻥ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺳﯿﺴﺘﻢ HVDC ﻗﺎﺑﻞ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﯿﺎﺯ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺷﺒﮑﻪ AC ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ . ﺍﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻻﯾﻞ ﻣﻬﻢ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺎﺧﺖ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﺒﮑﻪﻫﺎﺳﺖ .

ﻣﻌﺎﯾﺐ :

ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ ﻋﯿﺐ ﺍﯾﻦ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﮔﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﺒﺪﻝﻫﺎ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﺤﺪﻭﺩﯾﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺩﺭ ﺧﻄﻮﻁ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺗﻠﻔﺎﺕ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺩﺭ ﻣﺒﺪﻝﻫﺎ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺷﺒﮑﻪ AC ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﻝ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ , ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺍﯾﻦ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﻓﺖﻫﺎﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﮐﺎﺭﺑﺮﺩﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﯾﺎ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺻﺮﻓﻪ ﺟﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺩﺭ ﺗﻠﻔﺎﺕ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺑﺎﻻﯼ ﻧﺼﺐ ﻣﺒﺪﻝﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﮐﻨﺪ . ﺩﺭ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﺳﯿﺴﺘﻢﻫﺎﯼ AC, ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺍﯾﻦ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺖﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺒﮑﻪ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺍﺗﺼﺎﻻﺕ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩﺍﺳﺖ . ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺗﻮﺍﻥ ﺟﺎﺭﯼ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺷﺒﮑﻪ ﭘﺮ ﺍﺗﺼﺎﻝ DC ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻗﻮﯼ ﺑﯿﻦ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺍﺗﺼﺎﻝﻫﺎﺳﺖ ﭼﺮﺍﮐﻪ ﻫﻨﻮﺍﺭﻩ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﺍﻥ ﺟﺎﺭﯼ ﺩﺭ ﺷﺒﮑﻪ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺷﻮﺩ .

ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ DC

ﺷﺮﮐﺖﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺧﻄﻮﻁ ﻣﺎﻧﻨﺪ ABB ﯾﺎ Siemens ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻣﺸﺨﺼﯽ ﺍﺯ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﻃﺮﺡﻫﺎﯼ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﮑﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﭼﺮﺍﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﯾﮏ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﺑﯿﻦ ﻃﺮﻓﯿﻦ ﺍﺳﺖ . ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻃﺮﺡﻫﺎ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩﺍﯼ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎﺕ ﭘﺮﻭﮊﻩ ﻣﺎﻧﻨﺪ : ﻣﯿﺰﺍﻥ ﺗﻮﺍﻥ ﺷﺒﮑﻪ , ﻃﻮﻝ ﺧﻄﻮﻁ , ﻧﻮﻉ ﺷﺒﮑﻪ ‏( ﻫﻮﺍﯾﯽ ﯾﺎ ﺯﯾﺮ ﺯﻣﯿﻨﯽ ‏) , ﻗﯿﻤﺖ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﺭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺤﺚ ﻭ ... ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺩﺍﺭﺩ .

ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺷﺎﻏﻠﯿﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﺍﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﻭﺯ ﺩﺍﺩﻩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﺎﺷﺪ . ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻂ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ۸ ﻣﮕﺎﻭﺍﺗﯽ ﮐﺎﻧﺎﻝ ﺍﻧﮕﻠﺴﺘﺎﻥ (English Channel) ﺑﺎ ﻃﻮﻝ ﺗﻘﺮﯾﺒﯽ ۴۰ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ , ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﺑﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎُ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺯﯾﺮ ﺍﺳﺖ : ‏( ﺟﺪﺍﯼ ﺍﺯ ﻫﺰﯾﻨﻪﻫﺎﯼ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻋﻤﻠﯿﺎﺕ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺳﺎﺯﯼ ﺳﺎﺣﻞ , ﻫﺰﯾﻨﻪﻫﺎﯼ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻣﺎﻟﮑﯿﺖ ﺯﻣﯿﻦﻫﺎ , ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺑﯿﻤﻪ ﻣﻬﻨﺪﺳﯿﻦ ﻭ ... ‏)

ﭘﺴﺖﻫﺎﯼ ﻣﺒﺪﻝ , ﺑﺎﻫﺰﯾﻨﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﯽ ۱۱۰ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﭘﻨﺪ

ﮐﺎﺑﻞ ﺯﯾﺮﺁﺑﯽ + ﻧﺼﺐ , ﺑﺎ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﯽ ۱ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﭘﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﺯﺍﯼ ﻫﺮ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ

ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺣﺪﺍﺙ ﺷﺒﮑﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ۸ ﮔﯿﮕﺎﻭﺍﺗﯽ ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭ ﺧﻂ , ﻫﺰﯾﻨﻪﺍﯼ ﺗﻘﺮﯾﺒﯽ ﺑﺮﺍﺑﺮ ۷۵۰ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﭘﻨﺪ ﻧﯿﺎﺯ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﺰﯾﻨﻪﻫﺎﯼ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﻬﺮﻩﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﺧﻂ ﺑﻪ ﺍﺭﺯﺵ ۲۰۰ ﺗﺎ ۳۰۰ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﭘﻨﺪ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮﺩ .

ﺍﺗﺼﺎﻻﺕ AC

ﺧﻄﻮﻁ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ AC ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻄﻮﻁ AC ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻓﺮﮐﺎﻧﺲ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻭ ﺗﻄﺎﺑﻖ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﯾﺎ ﻓﺎﺯﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻣﺘﺼﻞ ﺷﻮﻧﺪ . ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﺷﺒﮑﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺍﺗﺼﺎﻝ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺩﺍﺭﻧﺪ ‏( ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺷﺒﮑﻪﻫﺎﯼ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺩﻭ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ‏) ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺷﺒﮑﻪﻫﺎﯼ ﻧﺎﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﺷﺒﮑﻪ ﺳﺮﺍﺳﺮﯼ ﺍﻧﮕﻠﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺍﺭﻭﭘﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﻓﺮﮐﺎﻧﺲ ۵۰ ﻫﺮﺗﺰ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﯾﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﯼ ﻣﺜﻞ ﮊﺍﭘﻦ ﺷﺒﮑﻪﻫﺎ ۵۰ ﯾﺎ ۶۰ ﻫﺮﺗﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺜﺎﻝﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺖ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ . ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺍﺗﺼﺎﻝ ﺷﺒﮑﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ AC ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦ ﯾﺎ ﭘﺮﻫﺰﯾﻨﻪ ﺍﺳﺖ , ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺳﯿﺴﺘﻢ HVDC ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺍﺗﺼﺎﻝ ﺑﯿﻦ ﺷﺒﮑﻪﻫﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻨﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ .

ﺍﯾﻦ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﮊﻧﺮﺍﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﻭﺻﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺷﺒﮑﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺑﻠﻨﺪ AC ﺩﭼﺎﺭ ﺑﯽﺛﺒﺎﺗﯽ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﺍﺧﺘﻼﻝ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﺷﺒﮑﻪ ﺷﻮﻧﺪ . ﺳﯿﺴﺘﻢ HVDC ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﮊﻧﺮﺍﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﻧﺼﺐ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺩﻭﺭﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﻋﻤﻠﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ . ﮊﻧﺮﺍﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﺑﺎﺩﯼ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺩﻭﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺧﻄﺮ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻧﺎﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﺩﺭ ﺷﺒﮑﻪ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﺒﮑﻪ ﺍﺗﺼﺎﻝ ﯾﺎﺑﻨﺪ .

ﺑﻪ ﻃﻮﺭﮐﻠﯽ ﮔﺮﭼﻪ HVDC ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺍﺗﺼﺎﻝ ﺩﻭ ﺷﺒﮑﻪ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ AC ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦﺁﻻﺕ ﻭ ﺗﺠﻬﯿﺰﺍﺕ ﻣﺒﺪﻝ ﺍﺯ AC ﺑﻪ DC ﻭ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﺍﺳﺖ , ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺷﺒﮑﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺟﯿﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ‏( ﻣﺴﺎﻓﺖ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺗﻮﺟﯿﻪ ﭘﺬﯾﺮﯼ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﺳﯿﺴﺘﻢ HVDC ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻄﻮﻁ ﺯﯾﺮ ﺁﺑﯽ ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ۵۰ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺒﮑﻪﻫﺎﯼ ﻫﻮﺍﯾﯽ ﺑﯿﻦ ۶۰۰ ﺗﺎ ۸۰۰ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ﺍﺳﺖ ‏) .

ﻣﺒﺪﻝ ﻫﺎ :

ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺒﺪﻝﻫﺎﯼ HVDC ﺍﺯ ﯾﮑﺴﻮﮐﻨﻨﺪﻩﻫﺎﯼ ﻗﻮﺱ ﺟﯿﻮﻩ ﮐﻪ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ , ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﯾﮑﺴﻮﺳﺎﺯﯼ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﯾﮑﺴﻮﺳﺎﺯﻫﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﯽ ﻣﺒﺪﻝﻫﺎﯼ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺭﺩ . ﺍﺯ ﺩﺭﮔﺎﻩﻫﺎﯼ ﺗﯿﺮﯾﺴﺘﻮﺭﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺩﻫﻪ ۱۹۶۰ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮑﺴﻮ ﺳﺎﺯﯼ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﺪ . ﺗﺮﯾﺴﺘﻮﺭ ﻧﻮﻋﯽ ﻗﻄﻌﻪ ﻧﯿﻤﻪﻫﺎﺩﯼ ﺷﺒﯿﻪ ﺩﯾﻮﺩ ﺍﺳﺖ , ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﯾﮏ ﭘﺎﯾﻪ ﺍﺿﺎﻓﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﻋﺒﻮﺭﯼ ﺍﺳﺖ . ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺍﺯ IGBT ﮐﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺗﺮﯾﺴﺘﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻧﯿﺰ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮑﺴﻮ ﺳﺎﺯﯼ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ . ﺍﯾﻦ ﻗﻄﻌﻪ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖﻫﺎﯼ ﺑﻬﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﺗﺮﯾﺴﺘﻮﺭﻫﺎﯼ ﻋﺎﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺁﻥ ﺍﺳﺎﻧﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖﻫﺎ ﻣﻮﺟﺐ ﮐﺎﻫﺶ ﯾﺎﻓﺖ ﻗﯿﻤﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﯾﮏ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ .

ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻭﻟﺘﺎﮊ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺳﯿﺴﺘﻢ HVDC ﺩﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﻭﻟﺘﺎﮊ ﺷﮑﺴﺖ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻧﯿﻤﻪﻫﺎﺩﯼﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ , ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺎﺧﺖ ﻣﺒﺪﻝﻫﺎﯼ HVDC ﺍﺯ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻗﻄﻌﺎﺕ ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎﺩﯼ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺳﺮﯼ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .

ﺳﯿﺴﺘﻢ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻭﻟﺘﺎﮊ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻭﻟﺘﺎﮊ ﻧﺴﺒﺘﺎً ﭘﺎﯾﯿﻨﯽ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﻗﻄﻊ ﯾﺎ ﻭﺻﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺟﺰﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﺎﻣﻞ ﺍﺯ ﻗﺴﻤﺖ ﻭﻟﺘﺎﮊ ﺑﺎﻻ ﺟﺪﺍ ﺷﻮﺩ . ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻋﻤﻮﻣﺎً ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺳﯿﺴﺘﻢﻫﺎﯼ ﻧﻮﺭﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﭘﺰﯾﺮﺩ . ﺩﺭ ﯾﮏ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻣﺮﮐﺐ , ﻗﺴﻤﺖ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺍﺯ ﭘﺎﻟﺲﻫﺎﯼ ﻧﻮﺭﯼ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ . ﻋﻤﻞ ﺣﻤﻞ ﺍﯾﻦ ﭘﺎﻟﺲﻫﺎ ﺑﻪ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﻓﯿﺒﺮﻫﺎﯼ ﻧﻮﺭﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ .

ﻋﻨﺼﺮ ﮐﺎﻣﻼً ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﺟﺰﺍﯼ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺩﻫﻨﺪﻩ , ‏« ﺩﺭﮔﺎﻩ » (valve) ﻣﯽﻧﺎﻧﺪ .

ﺩﺭ ﺳﯿﺴﺘﻢ HVDC ﺗﯿﺪﯾﻞ ﺍﺯ AC ﺑﻪ DC ﻭ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺑﺎ ﺗﺠﻬﯿﺰﺍﺕ ﻣﺸﺎﺑﻬﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﭘﺴﺖﻫﺎﯼ ﺗﺒﺪﯾﻞ , ﺗﺠﻬﯿﺰﺍﺕ ﻃﻮﺭﯼ ﻧﺼﺐ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻧﻘﺶ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ . ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻭﺻﻞ ﺟﺮﯾﺎﻥ AC ﺑﻪ ﺗﺠﻬﯿﺰﺍﺕ ﯾﮑﺴﻮﺳﺎﺯﯼ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﻣﺒﺪﻝ ﺍﺯ ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﻮﺭﻣﺎﺗﻮﺭ ‏( ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﻮﺭﻣﺎﺗﻮﺭ ﺳﺮﺑﻪﺳﺮ ‏) ﻋﺒﻮﺭ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺧﺮﻭﺟﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﮔﺎﻩﻫﺎﯼ ﯾﮑﺴﻮﺳﺎﺯﯼ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﯽﺷﻮﺩ . ﺩﻟﯿﻞ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﻮﺭﻣﺎﺗﻮﺭﻫﺎ ﺍﯾﺰﻭﻟﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﭘﺴﺖ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺍﺯ ﺷﺒﮑﻪ AC ﻭ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺯﻣﯿﻦ (Earthing) ﺩﺍﺧﻠﯽ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﭘﺴﺖ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﺍﺻﻠﯽ ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﺩﺭﮔﺎﻩﻫﺎﺳﺖ . ﺩﺭ ﺳﺎﺩﻩﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﯾﮏ ﯾﮑﺴﻮﺳﺎﺯ ﺍﺯ ﺷﺶ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﻭ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺑﻪ ﻓﺎﺯﻫﺎﯼ AC ﻣﺘﺼﻞ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ . ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﯾﮑﺴﻮ ﺳﺎﺯ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﯿﮑﻞ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ 60 ﺩﺭﺟﻪ ﻫﺎﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﯿﮑﻞ 360 ﺩﺭﺟﻪﺍﯼ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺴﺎﻭﯼ ﺑﯿﻦ ﺷﺶ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽﺷﻮﺩ . ﺑﺎ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺩﺭﮔﺎﻩﻫﺎ ﺗﺎ 12 ﻋﺪﺩ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﯾﮑﺴﻮﺳﺎﺯ ﺭﺍ ﻃﻮﺭﯼ ﻃﺮﺍﺣﯽ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﻫﺮ 30 ﺩﺭﺟﻪ ﺩﺭﮔﺎﻩﻫﺎ ﻋﻮﺽ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﯾﮑﺴﻮﺳﺎﺯﯼ ﻫﺮ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ ﻭ ﻫﺎﺭﻣﻮﻧﯿﮏﻫﺎﯼ ﺗﻮﻟﯿﺪﯼ ﯾﮑﺴﻮﺳﺎﺯ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﮐﺎﻫﺶ ﻣﯽﯾﺎﺑﻨﺪ